Het gevoel van alleen-zijn kan je verstikken, wanneer tot je doordringt dat je je geliefde nooit meer zult zien, horen, aanraken. Je kunt je ontaard verlaten voelen, wanneer je je beseft dat je nooit meer samen zult lachen en huilen, dat je nooit meer samen zult discussiëren of ruziemaken. Rouw maakt eenzaam.

Voor de mensen in je directe omgeving, of het nu familie is, vrienden zijn of collega’s op het werk, voor de mensen om je heen is dit vaak lastig te hanteren. Niet zelden weten zij niet beter dan je te verwijzen naar een arts. Vaak is dit helemaal niet nodig. Want je innerlijke pijn, zielenpijn zo je wilt, vraagt niet om medicatie of therapie. Het vraagt om oprechte aandacht, een luisterend oor, een open hart. Van iemand die de tijd neemt om naar je te luisteren, ook al vertel je je verhaal al voor de zoveelste keer. Het is zoals Sander de Hosson opmerkt: “Stille aanwezigheid kan zo veel krachtiger zijn dan lege woorden.”

De hartverscheurende pijn die je voelt en alle gevoelens die daarbij een rol spelen, maken deel uit van het herstelproces waar je doorheen moet. Een herstelproces overigens dat niet alle wonden heelt, maar je helpt om te leren leven met wat er onomkeerbaar is gebeurd in jouw leven.

Mij trof in dit verband bijgaand gedicht. Ik geef het graag aan je door (en beveel en passant het boekje nog eens bij je aan waarin ik het vond. *).

Geef me je hand en houd me vast,
want het is nu donker om me heen.
Ik voel me soms zo mateloos alleen,
het leven draag ik als een last.

Wees stil, want woorden gaan verloren
in de orkaan die mij nu overspoelt.
Ik weet dat het het goed bedoelt
maar soms kan ik die woorden niet meer horen.

Geef me je schouder om op uit te huilen
en luister naar mijn eindeloos verhaal.
Vertaal mijn tranen in onuitgesproken taal,
geef me je armen om in weg te schuilen.

Wanneer je mij met warmte blijft omringen,
dan zal de wereld niet zo koud meer zijn
en zal ik -ondanks de pijn-
toch op een dag weer vogels horen zingen.

Een lotgenote

Vragen naar aanleiding van deze blog op op zoek naar iemand die de kunst van het luisteren verstaat, ook wanneer jij je verhaal voor de zoveelste keer vertelt? Neem dan contact met me op https://www.massiercoaching.nl/wordpress/#contact

*) Manu Keirse, Vingerafdruk van verdriet, pag. 44.